ارتباط بین شاخص توده بدنی (bmi) اولیه مادر و افزایش وزن دوران بارداری با عوارض نوزادی و مادری

زمینه و هدف : نمایه توده بدنی مادر و میزان افزایش وزن دوران بارداری نقش مهمی در نتیجه بارداری دارد. در مطالعات مختلف ارتباط بین شاخص توده بدنی اولیه و افزایش وزن دوران بارداری مادر با عوارض نوزادی مانند وزن پائین تولد، نوزاد نارس و عوارض مادری مانند پره اکلامپسی مورد بررسی قرار گرفته است. این مطالعه به منظور تعیین ارتباط میان نمایه توده بدنی و وزن گیری طول بارداری با عوارض مادری و جنینی در بیماران بستری شده در مرکز آموزشی - درمانی دزیانی گرگان انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تحلیلی مقطعی که طی یک سال در مرکز آموزشی - درمانی دزیانی گرگان انجام شد، 350 زن باردار وارد مطالعه شدند. متغیرهایی مانند سن مادر، شاخص توده بدنی در ابتدای بارداری، افزایش وزن دوران بارداری و عوارض مادری-جنینی (پره اکلامپسی، پارگی زودرس کیسه آب، زایمان زودرس، ماکروزومی) در فرم ثبت اطلاعات درج شد. داده ها پس از کدبندی به وسیله نرم افزار آماری spss وارد رایانه شده و برای تعیین ارتباط بین داده ها از آزمون کای اسکوئر استفاده شد. یافته ها: بیشترین میزان افزایش وزن کمتر از حد طبیعی در bmi کمتر و مساوی kg/m28/19 و بیشترین میزان افزایش وزن بیش از حد طبیعی در bmi بیشتر از kg/m229 مشاهده شد. وقوع زایمان زودرس با bmi مادر ارتباط آماری معناداری داشت (05/0p<)، اما ارتباطی بین افزایش وزن طی دوران بارداری و زایمان زودرس دیده نشد. میزان وقوع پارگی زودرس کیسه آب و وزن هنگام تولد نوزادان با bmi مادر و نیز افزایش وزن دوران بارداری ارتباط معناداری نشان داد (05/0p<). میزان وقوع پره اکلامپسی با bmi اولیه مادر ارتباط معناداری نشان نداد، اما با افزایش وزن دوران بارداری به طور معناداری ارتباط داشت (05/0p<). نتیجه گیری : غیرطبیعی بودن شاخص توده بدنی مادر در ابتدای بارداری و میزان وزن گیری در دوران بارداری می توانند منجر به عوارضی در مادر و جنین گردند. وزن گیری بیش از حد و کمتر از حد استاندارد، با توجه به شاخص توده بدنی اولیه مادر، هر دو می توانند یک بارداری طبیعی را عارضه دار نمایند.